Rustig

Dinsdag 30 juni
Gelopen van Dahlen naar Wurzen
22 kilometer, totaal 201 kilometer
Rustig

Ja en toen ik gisteren merkte dat ik het matrasje echt niet kon maken zat ik er wel even doorheen. Het was te laat om die tent en alles nog op te breken. Daar had ik echt de puf niet meer voor. Dus tegelijk realiseerde ik mij dat er niets anders op zat dan weer n nacht op de grond slapen. Ik blies mijn matrasje voor de laatste keer op. En zorgde ervoor dat onder het matras ook nog de regenponcho lag. Dat deed ik omdat de kou vanuit de grond zo ontzettend optrekt. En daarna probeerde ik te slapen. Op de rug was wel de meest ideale houding maar toch ga je aan het draaien. Linker zij, rechter zij, weer op de rug. En dat herhaalde zich maar. Weer ff lezen. En zo werd het later en later. Moest er nog ff uit en wat zag ik toen. Allemaal vuurvliegjes. Heel speciaal.

Uiteindelijk heb ik denk ik maar 4 uurtjes geslapen. Voor zessen eruit, opruimen, eten en weg. En bij de uitgang van het slotpark waar ik geslapen had stond een prullenbak. Daar werd mijn matras in weggegooid. Na 9 jaar trouw gediend te hebben. Het ene jaar wat meer als het andere jaar.

Dahlen naar Börin. 5 kilometer. Dat had ik zo in de benen zitten. Kwart over 8 kon ik mijn eerste pauze neerzetten. Ik had niet snel gelopen maar wel lekker rustig door kunnen lopen. Het eerste stuk dus lange wegen, asfalt of gravel en geen of weinig verkeer. Ik heb wel gemerkt dat deze route uitstekend te fietsen zou zijn. Tot nu toe heb ik eigenlijk maar 1 stuk gelopen waar dat niet mogelijk zou zijn.
Bij het verder gaan in Börin sprak een oudere man mij aan. We hebben even gekletst over de grote gebouwen die er stonden. Het dorp was Maar 300 inwoners groot maar toch stond er een groot slot. Er had vroeger een ridder gewoond. Hij hoorde wel aan mijn accent dat ik uit Nederland kwam. Ja zei hij, daar heb ik nog veel zaken gedaan. Iets met varkens, varkensvlees of de hulp middelen. Hij had veel contact gehad met Paul de Wit. Die ken ik niet, maar mijn moeders meisjes naam was wel de Wit. En zo hadden we nog een gesprek over wat dingetjes. En ja ik volgde de schelp. O zei hij, maar dan kun je dadelijk niet over de brug. Hij ging op zijn fiets wel snel even kijken of de schelpen goed aangegeven stonden en of de brug klaar was. En weg was hij op de fiets. Je begrijpt dat ik daar niet op ga wachten en liep rustig verder. Na een poosje rechts links en weer rechtsaf kwam hij eraan gefietst. Ik had zeker gedacht dat ik hem nooit meer zou zien. Maar ja. De brug was klaar en ik kon erover. Of ik maar bij de gele auto rechts aan zou houden. En zo geschiedde. Ik volgde netjes de schelp en het gebeurde zoals de man gezegd had.

Ik liep door bossen en voorbij een hele grote indrukwekkende grind afgraving. Het water zag er helder en heel diep uit. Maar er was niet bij te komen. Zover ik kon zien was om het water een rotswand van wel 10 meter hoog. Dus levensgevaarlijk als je er in viel. Maar wel mooi.

Mijn volgende pauze was in Dornreichenbach. Ik stond op een bord te kijken en te treuzelen waar ik wilde gaan zitten. Toen kwam er een man aan. Of ik pauze wilde maken. Ja zei ik. Kom maar mee. Ik mee en een stukje verder hadden ze een Pilgerrast gemaakt. De man haalde sleutels op en ik mocht er vrij gebruik van maken. Me opfrissen, koffie zetten, toilet en ergens buiten rustig gaan zitten. Heerlijk en wat een verwennerij. De man vertelde dat ze druk bezig waren het toerisme op te krikken. Er was een kleine dierentuin bij, een restaurant en ze probeerde van alles om de toerist en dan natuurlijk ook de pelgrims binnen te halen. Ze moeten allemaal eten en slapen. Ik heb daar een kort dutje gedaan vanwege de gemiste nachturen. Bij mijn vertrek kwam er een werkvrouwtje. Ze zei tegen mij dat ik daar helemaal niet binnen mocht komen. Jawel zei ik. Er is speciaal voor mij de deur open gemaakt. En ik liet haar staan.

Het was een mooie zonnige dag vandaag. Alleen waaide het erg hard. Daar moest ik recht tegenin. Op zich had ik daar geen moeite mee. De wind was lekker koel en de combi met het zonnetje zorgde voor een aangename dag. Op het eerste stukje na was de route niet saai. Lekker afwisselend bos en velden. Gravel en asfalt en de dorpjes / pauzeplaats en lagen op een regelmatige afstand uit elkaar. Tussen door stonden voldoende kersenbomen waar ik een greep in deed én 1 keer heb ik al wat pruimpjes geplukt. Lekker.

In Körlitz lekker op een bankje gezeten. Mijn overnachting voor de avond geregeld en lekker gerelaxed onder het genot van 2 klepperende ooievaars boven op hun nest, vlakbij. Je ziet hier trouwens veel ooievaars. Mooie vogels.

Om 3 uur was in in Wurzen. Bij het kruidenvrouwtje. Het bleek een volledig ingericht ruimte te zijn boven een bio winkel. De verhuurder zelf deed niet open maar iemand die ze daarvoor gevraagd had. We hebben gezellig een hele poos zitten kletsen. Ze was ook 58 jaar. Grootmoeder van 3 kindjes. Werkte niet meer, was al weduwe sinds haar 33ste en zo maar verder. Het was gezellig. Maar tegelijkertijd was ik ook heel moe. Nadat ze vertrokken was heb ik snel gedoucht. De was gewassen en nog n kopje koffie gedronken. Daarna ben ik toch een uurtje gaan liggen. Heb toen heel vast geslapen. Ik kon moeilijk wakker worden. Maar het moest. Ik moest nog een rondje maken door het centrum en wat te eten zien te krijgen.

Toen ik zat te eten. Buiten. Alweer donner, kwam er een vrouwtje langs gewandeld die spontaan tegen me zei dat het eten dat ik had er zo lekker uitzag. Ik kon het alleen maar beamen. Vervolgens komen er nog 2 jonge mannen bij me zitten. Ook altijd leuk. We hebben gezellig gekletst over hun werk, mijn wandeltocht, stukje geschiedenis hier etc.

Daarna was het nog tijd om de blog te typen. Hier heb ik absoluut geen hekel aan want voor mij is het een dagboek. Ik merk dat ik steeds meer dingen ga vergeten en door elkaar ga halen. Deze blog is een leidraad. Wanneer was het ook alweer. Maar nu is het alweer bedtijd.

Morgen moet ik 30 kilometer naar Leipzig. En daarom daar maar voor 2 nachten in AirBenB geboekt midden in het centrum. Ik wilde eigenlijk naar Sommerfeld, maar vanwege de corona durfde de pastoor niemand toe te laten. Sommerfeld lig 8 km voor Leipzig. Als ik daar had kunnen slapen had ik niet in Leipzig hoeven slapen. Maar nu houdt ik maar n dag pauze. Moet mijn matrasje nog kopen. Leipzig bezichtigen dus ik houd me wel bezig. En na zo’n lange dag is de rustdag wel verdiend. Houdoe.