Record

Woensdag 1 juli
Gelopen van Wurzen naar Leipzig centrum en verder
31 kilometer en 4 kilometer, totaal 236 kilometer

Record
Het is anders als je weet dat je ver moet dan dat je het niet weet en nog zoveel erbij moet. Raar is dat, want de kilometers moet je toch maken. Je kunt er allerlei verklaringen voor bedenken die ik hier niet op ga schrijven. Ik moest ver, en ik ging ervoor.

Dus was ik vroeg wakker. Te vroeg. Nog n uurtje erbij. Maar dan, iets voor zevenen was ik dan toch weg. Mijn eerste pauzeplaats had ik in Machern gepland. Daarvoor lagen wel wat kleinere plaatsje maar in verband met de lange afstand wilde ik niet om de haverklap gaan zitten. Machern op 10 kilometer, n wat grotere plaats leek me heel geschikt. Misschien kon ik wel een bakkie met wat lekkers erbij doen. Met die gedachte ging ik van start. Mooi afwisselend gebied en paden. Geen grote klimmen.

Ik probeerde zo regelmatig mogelijk te lopen. Niet hangen in het tuig zoals ik dan tegen mezelf zeg. Met het tuig bedoel ik dat ik niet te ver naar voren gaan hangen. Dan loop ik te krom, voorover. Dan hang ik als het ware in de schouderbanden van mijn rugzak. Dat is niet goed. Je draagt de rugzak op je heupen. Niet op je schouders. Hoe rechter je loopt hoe beter. En dan met de wandelstokken heb je een betere afzet. Je loopt vanuit de heupen. Dat is belangrijk. De stokken zijn dus, als je ze goed gebruikt, ook heel belangrijk. Ze stuwen je voort. Het scheelt enorm veel. Dus het was zeker heel belangrijk om op zo’n afstand recht en regelmatig te lopen.

Maar 10 kilometer zonder pauze was wel veel. Ik kwam bij de rand van het dorp en de route stuurde me direct weer de andere kant op. En mijn koffie dan, dacht ik en besloot toch ff het dorp in te lopen. Helaas pindakaas, daar waar ze koffie konden hebben waren ze nog niet open. De bakker /konditorei was nog 10 minuten verder. Ja, dat ging ik niet doen. Dus hield ik mijn pauze maar op het schlossplatz.

Door een stukje bos en langs een beek ging het verder. Ik passeerde verschillende wandelaarsters met honden, netjes onder controle. Op eentje na want hij wilde niet in de auto en die heb ik maar even geholpen. Liep door het plaatsje Cunnersdorf en richting Panitzsch.
In Panitzsch weer pauze. Vlak voor de pauze nog met een man staan praten vanwaar, en hoe, etc. Eerst stond ik aan de overkant van de weg maar omdat er veel auto’s reden stak ik de weg over. Dat had ik niet moeten doen want o meteen moest er anderhalve meter afstand gehouden worden. Daar was deze man heel stellig in.

Na de pauze voerde de route door n groot korenland. En daarna stak ik 2 snelwegen over. Ik naderde Leipzig. Maar het eerst volgende plaatsje was Sommerfeld. De plaats waar ik had willen slapen. En waar ik het van pastoor niet mocht vanwege de corona. Op 23 kilometer afstand en ik was er om 13.00 uur. Daar heb ik lekker met mijn jongste dochter zitten videobellen. Dat doet altijd goed. Fijn om ze weer te zien.

Maar goed. Leipzig riep nog steeds. Nog 8 tot aan het centrum. Maar inmiddels had ik ook iets anders in de smiezen gekregen. Volgens mij had ik mijn AirBenB geboekt midden in de Altstad, het centrum. Bij een latere controle zag ik dat adres nog 4 kilometer de andere kant op lag. Niet 31 kilometer maar 35 kilometer moesten overbrugd worden. Help.

Ik snap zelf niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Toen ik boekte heb ik goed op de Altstad geklikt. Lekker dicht in het centrum dacht ik. Toen ik verder klikte zag ik wel dat de prijs héél laag werd. Maar ik dacht, tis midden in de week. Misschien hanteert hij verschillende prijzen. Dus ik heb de reservering bevestigd, blij met het feit dat ik iets goedkoops had kunnen vinden. Maar 4 kilometer uit het centrum?? Dan had ik beter naar de jeugd herberg kunnen gaan. Die was 3,5 kilometer uit het centrum. Maar nu was het te laat om er nog iets aan te doen. Dan die 4 maar extra en morgen de tram pakken. Komt goed.

Het laatste stuk de stad in heb ik mijn ogen uitgekeken. Het was multi-culti. Op zijn Amsterdams of nog erger. Maar ik dieselde er lekker doorheen, want voor een oud zwetend vrouwtje met een grote rugzak gaan ze allemaal opzij. En helemaal als ze loopt te zwaaien met 2 wandelstokken er een lekker tempo in heeft.

Ik was blij dat ik in het centrum was. Dat had ik toch maar mooi gefikst. Het was rond 4 uur en ik vond dat ik het netjes gedaan had. Nu nog naar het slaapadres. Omdat ik wist dat ik de stad toch nog zou zien heb ik geen foto’s gemaakt en langzaam maar zeker door gelopen. Ik had inmiddels het gevoel dat mijn voeten in brand stonden. Ik besloot dan maar om eerst even n kop koffie met iets gezonds erbij te pakken en de sokken te wisselen en voeten uit de schoenen te doen. Daar knapte ik wel iets van op, maar ik snakte naar het einde.

Ik had de verhuurder laten weten hoe laat ik er ongeveer zou zijn. Ik liep en liep en liep. Zag alleen nog maar de grond voor mijn eigen voeten. Mensen keken mij meelijwekkend aan. Maar ik zag ook wel dat er aan deze kant van het centrum een totaal andere wereld was. Rust, wit, netjes, georganiseerd.

Later liep ik door een groot park. Een ensemble zat daar te spelen voor degenen die het horen wilde. Daar tegenover iemand die een soort cabaret deed voor degenen die het wilden zien. Ik kreeg bericht van de verhuurder en ik merkte dat ik te vroeg was. Dus gooide ik mijn rugzak onder een boom in het gras en ging nog n half uurtje relaxen. En blog versturen.

Daarna was het tijd om de laatste kilometer af te maken. Ik was nog steeds 10 minuten te vroeg. 17.50 uur. 18.00 uur zou hij er zijn maar hij was er pas om 18.15 uur. Grrrrrrr. Vervolgens moesten we nog naar de tweede verdieping klimmen omdat de lift het niet deed. Ik was totaal op.

We kwamen aan in een appartement wat zo sober ingericht was dat ik er van schrok. Maar goed. Er was een douche en een bed. De rest stelde niet veel voor. Geen TV, geen Wi-Fi geen koffiezetapparaat. Hij moest het bed nog opmaken. Toen ik vroeg naar dat koffiezetapparaat gaf hij mij een perculator. Toen wist ik meteen dat hij een Italiaan was. Ah, vandaar dat hij tijd genoeg had. We hebben het even over Italië gehad en mijn wandeltocht naar Rome.

Ik zat te wachten dat hij ging, maar hij moest nog van alles doen. Ik ben toch maar in de douche gestapt. Met de deur op slot. Daarna languit op bed. Inmiddels was hij klaar met zijn administratie en ging. Ik blij. Maar na een korte rust moest ik toch even naar de supermarkt mijn boodschappen halen.
Met een salade en wat fris heb ik mijn eten op het dakterras opgegeten. Het is meer een tuin met allemaal uitgedroogde bloemen en planten en met kinderspeelplaats. Alle woningen, minstens 30, kijken erop uit. Na het eten naar bed. Lezen, appen en de slaap laten komen. Dat was geen probleem vandaag.