Toerist

Donderdag 2 juli
Toerist Leipzig
3 kilometer, totaal 240 kilometer
Toerist

Om in het ritme te blijven werd ik om 06.00 wakker. Ik had honger. Ik wilde niet opstaan maar moest toch even wat eten. Een bakje yoghurt met wat muesli was voldoende om de honger te stillen. Daarna draaide ik me nog eens om en sliep lekker door tot 9 uur. Heerlijk. Dat was lang geleden dat ik zo uitgeslapen had. Ik bleef nog de hele ochtend in bed knutelen. Schreef de blog van gisteren, deed Wordfeud met een dochter en was gewoon wat aan het niksen. Ik had nog een zakje Gehwohl en dat heb ik lekker op de voeten gesmeerd.

Zo rond twaalven toen de blog geschreven was, ik gegeten had, en alles gedaan had wat ik dacht te moeten doen ben ik maar eens opgestaan, gedoucht en ben langzamerhand maar eens aan gegaan. Ik ging met de metro naar de stad was het plan. 2 dingen waren daar vooral belangrijk. Natuurlijk als eerste het matras kopen en als 2e een stempel voor mijn pelgrims paspoort.

Op mijn telefoon had ik nagezocht hoe dat met de metro ging. Je kon een kaartje kopen in de metro. Maar niemand deed dit, niemand tikte een kaartje af. Dus waarom zou ik het dan wel doen? Dus ik reed naar het centrum, stapte uit en geen hond die er naar keek. Leipzig is echt een grote stad. Dat had ik gisteren ook al gezien toen ik er doorheen liep. Maar wat een drukte. Auto’s , trams, bussen, een heleboel volk. Overal wordt gewerkt. Aan de wegen, aan de huizen. Je bent er gewoon niemand als je daar loopt. Niemand die interesseert wat je doet.

Op zich vind ik dat wel fijn. In principe loop ik daar in mijn pyjama broek en op crocs. Het ziet niet uit, maar niemand geeft erom. Het ziet er gewoon een beetje alternatief of vrijgevochten uit. Het geeft allemaal niks.

Mijn eerste gang was naar de Globetrotter. Een grote Outdoor winkel. Gelukkig hadden ze daar matrasje. Na mijn wensen kenbaar gemaakt te hebben en een aantal matrasje uitgeprobeerd te hebben was de keuze snel gemaakt. Ik ben er blij mee en hoop dat hij voldoet. We zullen het morgenavond zien. Heb er al zin in.

De eerstvolgende kerk die ik daarna tegenkwam was de Nikolaikirche. Een prachtige kerk. Daar heb ik toen maar om de stempel gevraagd. De tijd die ik verder overhield heb ik als toerist besteed. In mijn boekje stonden een x-aantal bezienswaardigheden die ik gezien moest hebben. Ik heb ze bijna allemaal gezien. Van de buitenkant. Musea ed ben ik niet binnen gegaan. Daar is de tijd te kort voor. Helaas was ik te laat voor de Thomaskirche. Die had ik wel van binnen willen zien omdat daar grote concerten gegeven worden. Het Thormanerkoor, schijnbaar een wereld beroemd koor, is hier opgericht. Natuurlijk heb ik ook nog een terrasje gepikt en wat lekkers genomen.

En ergens stil in een hoekje van een park heb ik mijn blaren toch maar doorgeprikt. Van de zware tocht van gisteren heb ik eigenlijk niks van opgelopen als wel dan die 2 blaren en wat algehele vermoeidheid. Maar geen spierpijn nergens of last van de rug of iets anders. De knieën doen het goed. Enkel een beetje vermoeid. Ik verwen ze wel elke nacht. Ik leg elke nacht de knieën wat hoger. Dus een kussentje er onder. Dat hebben ze nodig.

Met een andere metro ging ik weer terug. Als je weet hoe het werkt stelt het niets voor en je telefoon kan héél véél vertellen. Ik zorgde ervoor dat ik in een andere straat uitkwam als de heenweg. De verhuurder had namelijk vertelt dat je in die straat goed kon eten. En dat was ook zo. Na het eten volgde nog de korte wandeling naar mijn slaapplaats.

Nog wat relaxen en even onderzoeken hoe ik morgen het beste naar de route kan. Ik heb besloten om niet helemaal naar de stad terug te gaan., maar een bocht af te snijden. Omdat ik vanuit de stad op de route moet komen moet ik al 3 kilometer lopen. De beschreven route in mijn boekje staat voor 34 kilometer. Dat ga ik zeker niet doen. Ik hak de route doormidden. Heb er weer zin in morgen maar ben ook benieuwd hoe lijf en voeten zich houden morgen. We zullen het zien.