Mooie dag

Maandag 6 juli 2020
Gelopen van Freyburg naar Roßbach
12 kilometer, totaal 315 kilometer
Mooie dag.

Vanmorgen om 08.00 uur zat ik aan mijn ontbijt. Lekker in het zonnetje, als eerste zag ik van de aanwezige gasten. Er was namelijk keurig gedekt voor iedereen. Mij hadden ze in het hoekje gezet. Dat kon ik zien omdat er maar één couvert lag. De rest was allemaal twee. En dus wat doe ik. Pak mijn bestekkie op, loop naar een tafel in de zon en ga daar zitten. Er was toch nog niks te doen en dan zit ik liever vooraan in de zon dan achteraan in de schaduw. Omdat mijn telefoon binnen aan de lader lag gaf me dat extra rust. Toch eens vaker doen. Na het eten nog een yoghurttje meebietsen en mijn fruithapje, een handvol kersen. Ik kon gaan.

Naar binnen spullen inpakken en als laatste mijn voeten. Daar zitten onder de beide voeten, onder de bal van de voet een blaar. Bij de ene heb ik daar al een draadje door heen geregen. Zie verslag en foto’s Leipzig . En die andere blaar heb ik vanmorgen door geprikt. En daarna afgetaped. Dat doe ik met reepjes leukoplast dakpansgewijs over de blaar heen te plakken. Werkt voor mij het beste. Daarna ook de 2 kleine blaartjes aan de buitenkant onder de enkel ook op dezelfde manier afplakken. Die laatste blaren krijg ik alleen als ik aan het hiken ben. Ik denk dat het gewicht van de rugzak mijn voeten verder als normaal indrukken en dat ik dan de zijkanten van de schoenen raak. Dat is de verklaring die ik hiervoor heb. Weet het anders ook niet.

Als ik bepakt en gezakt ben loop ik rustig aan. Mijn voeten voel ik enige honderden meters maar dan niet meer. Dat geldt ook voor een rust. De eerste meters rustig aan. Voeten en spieren moeten even op gang komen. Daarna zijn ze niet meer te houden.

Dus zo schuifelde ik die eerste meters Freyburg uit. Dezelfde meters als gisteren avond. Maar nu voelde ik me veel beter. Foto’s maken van waar ik was geweest, niet vergeten. Altijd leuk en rustig verder gaan. Het zou vandaag een makkie worden, totaal 12 kilometer maar ook die moeten overbrugt worden. En toen ik dus op een mooi pad kwam buiten Freyburg richting Großjena ging er de pas in. Het waaide niet meer zo hard. Het was niet meer zo heet en het zonnetje scheen.

Om me heen kijkend en genietend van wat ik allemaal zag liep ik de eerste 3 kilometer. Een kleine pauze in Großjena. Ik heb daar geprobeerd het pelgrims centrum te bellen in Roßbach. Helaas kreeg ik er niemand aan. Dus maar een kort mailtje gestuurd met de vraag of zei mij wilde bellen. Over de overnachting van vandaag. En dat deden ze een uurtje later. Fijn ook alweer geregeld.

Freyburg – Naumburg 9.1 kilometer zei mijn boekje. Peulenschil. Toch was het nog oppassen geblazen. Dat merk ik hier steeds vaker. Er loopt ook nog een Variante. Ook een pelgrimsroute. Ik weet alleen niet waar die heen gaat. En af en toe stuurt hij me de verkeerde kant op. Zie ik op mijn kaartje bijvoorbeeld dat ik een spoor over moet, zegt de schelp van de Variante dat ik er links, voor dat ik het spoor over ga, af moet draaien. Ik weet niet waar ik dan terecht kom dus ik volg angstvallig mijn boekje. Dan kom ik uit waar ik wil. En kan weer de volgende dag de route verder oppakken. Dit, een stukje verkeerd lopen op de Variante gebeurde mij vandaag 2 keer.. Oppassen dus.
De route ging dus niet de brug over, maar rechtdoor. Ik maakte rechtsomkeer en ging rechtsaf. Toen liep ik op een mooi breed geasfalteerd fietspad. Met fietsers en 1 auto. Liep lekker langs de Unstrut en had mooie uitzichten. Links van mij verhief de wijnberg zich met de wijn ranken. En rechts van mij, achter de struiken, stroomde de Unstrut.

Ik liep voorbij het Max-Klinger Haus. En het volgende heb ik over hem opgezocht. : Max Klinger (Leipzig, 18 februari 1857 - Großjena, 5 juli 1920) was een Duits symbolistische kunstschilder, beeldhouwer en graficus. Klinger studeerde in Karlsruhe. Hij was een bewonderaar van de etsen van Menzel en Goya.
Ja, ik weet ook niet alles. Het huis stond in ieder geval mooi hoog op de helling. Maar een eindje verder stond nog een veel mooier huis boven op die helling. Het huis was héél mooi maar wat heel bijzonder was, was dat er allemaal afbeeldingen in de rotsen waren uitgehouwen. Oude afbeeldingen, van het maken en persen van wijn. Hier worden al honderden jaren wijn verbouwd.

Stukje verder mocht ik met de veer de Unstrut over. Alweer een belevenis op zich. De schipper vertelde me dat dit punt 0 is van de Unstrut. Hij mondt hier uit in de Saale. Na 140 kilometer. Door de ‘dubbele’ stroming hing het veer aan n kabel. Dubbel omdat Saale en Unstrut bij elkaar gekomen waren. Het ging verder in de Saale en die was vanaf hier door boten bevaarbaar. De schipper hoefde enkel met zijn roer het bootje de goede kant op te sturen. En midden op het water had hij nog tijd om van mij een foto te maken.

Na de overtocht lag een camping. Daar heb ik een waterijsje genomen. En vervolgens door gewandeld naar Naumburg. 3 kilometer verder op. Er waren nog heel wat trappen te beklimmen om Naumburg binnen te wandelen, maar toen ik er eenmaal was kreeg ik een vorstelijk entree. Het zag er prachtig uit. Ik moest door 2 houten deuren om op een plein te komen. Erg mooi. Er was een bakker op het pleintje. Daar even een lekker broodje gehaald Dat ik later bij de Dom opgegeten heb.

Ik liep daar en ineens was er paniek. Er lag een oude man op de grond. Er waren al diverse omstanders bij en men was de ambulance al aan het bellen. Ik was erg in tweestrijd wat moest ik doen? Ik heb Bedrijfs Hulpverlening. Moest ik erheen ja / nee. De man lag op zijn zij, op de grond, was bij kennis en aanspreekbaar. Hij had een hoofdwond. Het bloed drupte van zijn hoofd. Moest ik erheen? Ik wist het niet. En ben doorgelopen. Volgens mij was het enigste wat ik kon doen een wond afdekken. Ik had hiervoor niets bij me, zelf vieze kleren aan en ben Nederlandse. Ik denk dat ze daar niet op zaten te wachten. Dus ik ben doorgelopen. 3 straten verder hoorde ik de ambulance al aankomen. Da’s maar goed. Maar het houdt je wel bezig. Wanneer ga je in actie?

Ik kwam aan op de markt. Mooie grote oude gebouwen stonden er omheen. En het was markt. Daar had ik natuurlijk niks aan. Ik kan echt niks meer meenemen. Misschien maar goed ook. Verder liep ik door naar de Dom. Eerst mijn broodje opgegeten en naar de entree van de Dom. Als pelgrim mag je voor niets naar binnen. Dus rugzak af. Stokken weggezet. Stempel op mijn pelgrims paspoort en naar binnen. Ik heb daar rustig rond gekeken en het ding geluisterd. Ik weet even niet hoe het heet. Je drukt op een knopje en je krijgt je informatie over betreffend beeld. Binnen was mooi, maar buiten was nog vele malen mooier.

Na de Dom heb ik de Netto opgezocht op mijn eten te kopen. Een salade voor vanavond een yoghurttje voor morgenvroeg en een banaan voor morgen tussen door en nog een wrap voor tussen de middag. Daar moet ik toch wel een heel eind mee uitkomen. Zal niet van de honger dood gaan.

Toen ik Naumburg uit liep kwam ik een man tegen die me vroeg of die stokken echt zo goed waren? Ze hadden hem namelijk geadviseerd om met stokken te gaan lopen. Zoiets hoef je maar één keer tegen me te zeggen en dan krijg je een heel verhaal waarom ik (alleen tijdens mijn wandeltochten) niet zonder die dingen kon. Ja, hij was overtuigd. Hij ging dan toch maar stokken kopen.

Mijn weg vervolgend, langs een drukke weg, op naar Roßbach. 3 kilometer. Een afgeladen rugzak. Met die salade erin en de rest.
Daar had ik een onderdak geregeld bij een Jugendbildungsstätte, St.-Michaels-Haus. Hier zijn ze denk ik pedagogisch bezig met groepen jongeren. Ze hadden in ieder geval een apart gedeelte voor pelgrims.

Na incheck, en douche heb ik een kopje thee gezet. Degene die me incheckte vertelde dat je bovenin de tuin een mooi uitzicht had. Helemaal tot aan Naumburg. Dus ik met dat kopje thee naar boven. Och, het waren slechts 140 treden. De thee was bijna koud toen ik boven kwam. Maar ik heb daar een poos gezeten en blog geschreven. Toen het een beetje begon te regenen ging ik op de trap zitten. En ik zag daar een tor van wel 5 centimeter groot.

Later beneden blijken er 2 Duitse dames, pelgrims, ingecheckt te zijn. Ze slapen niet op mijn slaapzaaltje maar er naast omdat 1 van hen long problemen heeft. Ik heb helaas weinig contact gehad met deze dames. Dat vond ik wel jammer. Zo zie je dat, als je met z’n tweeën bent naar elkaar toe trekt. Deze dames hadden 1 week om samen te wandelen. Dan heb je geen behoefte aaneen ander contact. Ik vond het wel jammer. N keertje wat anders. Maar goed. Ik vermaak me toch wel en wie weet zie ik ze op een ander tijdstip nog ergens.

En inderdaad na hun avondeten, pizza, wat ze genuttigd hebben op hetzelfde bankje als waar ik de hele middag gezeten had kwamen ze weer naar binnen. Ik.heb deze tijd doorgebracht door een rondje rond de kerk. Er zat een gat in een raam. Daar bleek de sacristie achter te zitten. Ik heb door dat gat een foto gemaakt.

Maar ik dwaal af. De 2 dames kwamen dus weer binnen. En het eerste wat ze aan.mij vroege was of ik zin in wijn had. Ik moest hartelijk lachen en vertelde het verhaal van die ene glas wijn. Zo kwamen we nog gezellig met elkaar in gesprek. We hebben onze boekjes bekeken en ik ben heel blij met mijn boekje. Dat zag ik wel. Maar goed. Ook deze dames zou ik niet meer tegenkomen. Zij gingen de volgende dag naar Punschrau en ik wilde door naar Eckartsberga.