Na de rust

7 juli 2020
Gelopen van Roßbach naar Thüsdorf.
24 kilometer, totaal 339 kilometer
Na de rust

’S morgens om half 8 was ik klaar om te gaan. 1 van de dames was al wakker. Na een kort afscheid, een laatste groet was ik weg. Ik denk niet dat ik ze nog zie.

De eerste halve kilometer was zwaar. Ik moest namelijk meteen n flinke klim op. En ik was natuurlijk nog niet ingelopen. Maar stap voor stap. In gedachten bij die echte bergen die ik al ooit bedwongen heb. Waar hebben we het hier dan in hemelsnaam over. En als het niet gaat. Dan rust je toch gewoon. Maar eenmaal boven ging ik lekker op de automatische piloot. Stap stap stap. Kilometer voor kilometer.

Een mooi pad, schitterend uitzichten waar ik te weinig foto’s van heb. En Ik was al om 10.00 uur in Punschrau. Dat was het dorp waar de 2 dames naar toe zouden gaan. Daar heb ik een korte rust genomen.

Verder ging het naar Spielberg, Zäckwar, Benndorf. En toen zocht ik weer een bankje. Maar de een na de ander vond ik niet goed genoeg. Of te veel in de zon, of te veel in de wind, of te dicht bij een drukke weg. En zo ging het maar door. Totdat ik bij een zitje kwam voor jagers. Je kent ze wel. Je ziet ze staan langs de randen van bossen. Een paar meter hoog en de jager kan zich hierin verdekt opstellen. Ja, zo’n zitje stond langs de weg. Niet erg hoog. Dus ik dacht. Daar heb je mijn bankje. Ik had altijd al eens in zo’n ding willen kruipen. Eerst wilde ik met rugzak en al via het laddertje naar boven gaan. Maar dat vertrouwde ik toch niet helemaal. Er waren namelijk 2 sporten, 2 traptreden die er erg vermolmd uit zagen. Met mijn totale gewicht durfde ik daar niet op. Daarom datgene wat ik nodig had naar boven gelegd en de rugzak beneden gelaten. Toen ben ik heel voorzichtig aan de zijkanten van die treden naar boven geklommen. Boven was het ook wel een beetje gammel maar het ging. Ik bleef stil zitten en genoot van het uitzicht. En het was maar 2 meter hoog. Ik zat mooi in een afgeschermd hokje. In de zon, uit de wind. Mijn koppie kwam net boven de rand uit. Maar toen er een auto aankwam ben ik snel achter het hout weggedoken. En niemand zag de rugzak staan. Mensen zijn gewoon blind. Als men iets niet verwacht dan ziet men het ook niet.

Na de rust ben ik weer héél voorzichtig naar beneden geklommen en heb rustig de weg vervolgd naar Lißdorf. En na Lißdorf kwam Eckartsberga. Het eindpunt van mijn etappe in het boekje. Maar niet voor mij vandaag. Ik liep na de hoofdweg over gestoken te zijn een pad in. Kwam ik nog een gedenksteen tegen, van een maagd die als heks in brand gestoken was, tegen.

Daarna kwam ik een man tegen die mij tegen hield. Ik zat verkeerd zei hij. Ik moest een andere weg nemen. Ja zei ik. Maakt mij niet uit maar ik wil als eerste naar de Burg toe. De Eckartsburg. O zei hij. Dan moet je zo en zo lopen. Ik ga wel met je mee, maar wel langzaam, mijn knieën doen zo zeer. Hij had pas een knieoperatie gehad. Ik vertelde hem dat ik vorig jaar ook niet meer kon lopen. De dokter had gezegd dat ik nooit meer zo’n tocht zou kunnen lopen. Och, ik ben maar een héél klein beetje eigenwijs.

Vertelde de beste man wel dat bewegen héél belangrijk is . Opbouwen, elke dag een beetje, aan de gang blijven. Hij vroeg hoe oud ik was. Hij dacht 43. Ik mocht die man gelijk. Slechts 15 jaar verschil. Waarom ik dan toch met zoiets bezig was? Ik ging bijna met pensioen. Ja, dat laatste klopt wel een heel eind, maar ik moet toch ook nog een aantal jaren. En waarom ik dit doe? Ja? Ik was een compleet gek mens. Du bist ganz verrückt, zei hij. En ik gaf hem groot gelijk en vertelde dat mij familie en vrienden er precies zo ook over nadenken. Ganz verrückt. Maar ik geniet. Van de vogels en de vlinders, de bloemen in de wei. Het sjouwen met de rugzak, en de zweetdruppels die van mijn gezicht af stromen. En niet te vergeten de kilo’s die ik kwijt raak. O ja, van de zon en van de ontmoetingen. En af en toe laat ik n traantje en dan denk ik; Du bist ganz verrückt.

Door de goede uitleg van die lieve man was ik zo op de kortste weg naar de Burg. De ouders met kinderen keken me belangstellend aan. Eentje zei er tegen zijn zoontje. Kijk maar goed, want dit ga jij ook doen. Een ander hield me aan en vertelde dat ik zo’n levendige , energieke indruk maakte. Ja, ook bergop gaat het, met behulp van mijn wandelstokken, in een behoorlijk tempo naar boven. Mars tempo. Wel wat kleinere stappen maar doorlopen.

Boven kwam ik bij de Burg. Mooi zeg. Ik was blij dat ik er naar toe was gegaan. Op het binnenhof gooide ik mijn rugzak neer. Een kop koffie en wat lekkers erbij. Jammie. Even rondkijken en toen zag ik dat je ook nog een toren kon beklimmen. Ja, da’s echt iets voor mij. Ik naar boven. Helemaal bovenaan. Onderwijl mezelf vervloekend waarom dat ik zo nodig naar boven moet altijd. Maar het was absoluut de moeite waard.
Je kon echt héél véél weg kijken. Over een héél mooi landschap. Keek je direct naar beneden dan zag je Eckartsberga liggen. Dus na het goed bestudeerd te hebben was mijn conclusie dat ik niet die omweg naar de kerk zou maken maar direct de kortste weg naar de winkel voor mijn boodschappen. Na de nodige foto’s ging ik weer naar beneden.

Op mijn Maps.me had ik een wandelpad ontdekt wat de kortste route naar beneden was. Op de telefoon dus. Nu moest ik dat pad nog in het echt zien te vinden. Het begon met treden gaf mijn telefoon aan. Maar waar waren die nu? Het duurde even voordat ik de overwoekerde treden gevonden had. Zal ik wel of zal ik niet? Ik ging. Ik volgde een totaal overwoekerd pad. Kon net zien dat er een pad liep. Maar met behulp van de telefoon… ging ik naar beneden. Het was pad en betonnen traptreden. Voetjes voor voetje. Gelukkig kwam ik beneden aan. Maar achter de huizen. Ik hoopte maar dat er een uitgang was. Anders had ik de afdaling voor niets gemaakt. Maar na wat hoekjes om te zijn gegaan was die er gelukkig. Ik blij. Mijn sokken zaten vol met zaadjes van alle planten waar ik doorheen gestruind was.

Bij de winkel, na een kleine kilometer, heb ik die er allemaal af zitten plukken. Van de sokken en van de schoenen. Even boodschappen doen, inclusief een ijskoude koffie, die ik direct op dronk en de route kon vervolgd worden.

Ik had nog ongeveer 5 kilometer te gaan. Altijd weer lastig. Het eerste stuk lang recht en asfalt. Dan wordt er een liedje gezongen. Één twéé in de maat, anders wordt de juffrouw kwaad. Honderd keer hetzelfde, met als variatie: vijf zes, blijf bij de les en andere dingen die ik zelf zo niet eens meer verzinnen kan. Ik ben geen zangtalent. Zal overigens nooit muziek op mijn oren hebben tijdens de wandeling. Dan heb ik het gevoel dat ik van de wereld afgesneden wordt.

In het dorpje Seena, korte rust. De buurman kwam er gezellig bijzitten. Ff kleppen. En daarna de laatste kilometer naar Thüsdorf. Dat was mijn einddoel voor deze dag. In het dorp van 3 straten verdwaalde ik nog. Stond op een kruispunt mijn kaart te bestuderen totdat na 10 minuten, iemand hoorde kuchen. O, je moet die kant op zei een jongeman die boven mij uit het raam ging. De schelp die er hing was compleet in de boom gegroeid en er waren veel pelgrims die hier het spoor kwijt raakten.

Dank u. Ik verder en eventjes later vond ik een geschikt stukje grond waar ik mijn tentje neer zetten. Water bij de buren gehaald en de hond aangehaald die al de hele avond staat te blaffen. Toen het rond half 8 in de avond was kwam de buurvrouw aangelopen. Of ik met hun mee wilde eten. Ik had net mijn eten op maar het bakje tonijnsalade was wel erg weinig en ik had nog honger. Graag ging ik op de uitnodiging van mevrouw in. En zo zat ik zo maar op het eind van de dag samen met de buurman en zijn vrouw spinazie met ei en gekookte aardappelen te eten. Heerlijk vond ik het. Dat had ik al zolang niet gehad. Jammie. En als toetje een ijsje na.

Ik moest zeker morgen ochtend nog even langskomen. Dan kon ik gebruik maken van het toilet. Als er vannacht iets was dan moest ik maar roepen. Ze hadden de slaapkamer aan de voorkant van het huis. Maar de hond zou dan zeker aanslaan. Ja, tis een lieve hond. Maar blaffen doet hij al de hele avond.
Nog wat later op de avond, werd er ineens ontzettend herrie gemaakt. Ik wist niet wat het was maar had er geen boodschap aan. Het ging ook wel over. Wat me wel verontrustend was dat getik op de tent.